در ستایش انیمه های ژاپنی

اخیرن با انیمیشن های میازاکی آشنا شدم. باید بگویم فوق العاده اند. البته باید بیان داشت که انیمیشن هایش شباهت های زیادی به یکدیگر دارند و موضوع مشترک تعدادی از آنها نیز طلسم و جادوگری است. به بیانی دقیق تر طی کردن سفری توسط شخصیت اصلی برای شکستن این طلسم یا پی بردن به رازی خاص و اتفاقاتی که در این میان می افتد موضوع اصلی بیشتر این انیمیشن هاست. شهر اشباح و قلعه متحرک هاول تاکیدی بر گفته قبلی بوده که به نظرم خوب هم از آب در آمده بودند و علاوه بر شخصیت پردازی نسبتن خوب، جزئیات هم از چشم کارگردان دور نمانده بود و به کوچکترین چیزها هم توجه شده بود  اما پرنسس مونونوکه دربین آثاری که از او دیدم متفاوت تر بود. به نظرم کارتون بچه ها نبود و بیشتر برای بزرگان ساخته شده است. شاید نزاعی که بین انسان ها و حیوانات بر سر جنگل رخ داده بود رو بتوان سایر نزاع هایی که در اطرافمان می بینیم نیز تعمیم دهیم. "گرگ بچه ای" (پرنسس مونونوکه) که خود را انسان نمی داند و دربرابر انسان ها برای بقای جنگل می جنگد اما با بازهم عواطف انسانی او را در برمی گیرند و " آشیتاکایی" که مسیری طولانی را برای شکستن طلسم خود طی می کند و به نوعی در می یابد که شکست این طلسم با این نزاع پیوند خورده است اما سعی می کند هماره از موضعی به تقابل ها نگاه کند که موضع بی طرف است. نمی گذارد خشم بر او غلبه کند و آن را عامل نابودی می داند و معتقد است اگر هریک از طرفین با نفرت به جنگ بپردازند جز نابودی حاصل دیگری برایشان نخواهد داشت. روح جنگلی که هم جان می دهد و هم جان می بخشد . باید بگویم همه و همه ی اینها برایم دوست داشتنی بودند. شاید بهتر باشد بگویم کارتون ها ژاپنی با همه پایین تر بودن کیفیت نمایششان نسبت به سایر انیمیشن های آمریکایی و اروپایی برایم دوست داشتنی تربوده اند. از لاک پشت های نینجا بگیر تا فوتبالیست ها و می تی کومان و هوآمولن. کارتون هوآمولنی که وقتی بچه بودم، حمله گرگ به گله اش و جانانه یورش بردن عقابش به آن گرگ و فراری دادن گرگ ها در عین زخمی شدن را هنوز از خاطر نبرده ام. حتی شخصیت بد های داستان هم نسبت به شخصت بد های  انیمیشن های آمریکایی دوست داشتنی ترند. نمی دانم اما به گمانم انیمه های ژاپنی را با عشق بیشتری ساخته اند!