نوشتاری خرد در باب تعادل

اولین تجربه مربوط به حدود یک سال پیش است. دکتر دندان پزشک دیر می آید و علاوه بر مریض شماره اول, مریض های شماره دوم و سوم هم آمده اند و یک نفر هم باید معاینه شود. دراین هنگام دندان پزشک تصمیم می گیرد که هرچهار نفر را هم زمان ویزیت کند! درحقیقت باتوجه به اینکه 4 اتاق در مطب او وجود دارد او تصمیم می گیرد از همه ظرفیت های مطب خود استفاده نماید. او بلافاصله بعد از تزریق یکی به سراغ دیگری می رود وکار های او را انجام میدهد وهمینطور ازاین اتاق به آن اتاق می رود اما فاصله ی زمانی که هرمریض باید منتظر بازگشت دکتر برای ادامه ی کار او باشد بیش تر ازحدی است که او انتظار دارد و به نظرم این موضوع باعث می شود همه ی بیماران به نوعی ناراضی باشند.
دومین تجربه مربوط به دنداپزشکی دیگر است که هم زمان دو بیمار روی برروی یونیت های جداگانه در انتظار دارد واعضایی از خانواده او هم آمده اند تا اورا ببینند و او یک پایش دراتاقی است که خانواده اش هستند وپای دیگرش در جای مریض 1 و هرازگاهی سری به مریض شماره دو هم می زند اما به نظرم هرسه مورد ناراضی اند(درهریک از این دو تجربه من یکی از این مریض ها بودم!)
حال به سراغ ارتباط این دومطلب با موضوع تعادل برویم. به نظر من این دو دندان پزشک در هردو مورد تلاش دارند به نوعی تعادل برقرار کنند اما به نظرم معنای درست تعادل رو خوب نفهمیدند. به نظرم در مورد اول اگر بیمار هابه همان ترتیبی که باید ویزیت می شدند اگر ویزیت می شدند باعث رضایت یک نفر ونارضایتی دیگری می شد اما حداقل رضایت عده ای در قبال ناراضایتی دیگری ایجاد شده است. درمورد دوم نیز به همین صورت. درحقیقت به نظرم کسی که می خواهد رضایت همگان رو تامیل کند درنهایت رضایت هیچ کس رو نخواهد توانست راضی نگه دارد واین خود پارادوکس ماجرااست.

درباره تامین رضایت همگان نوشته ی محمدرضا شعبانعلی بسیار توجه برانگیز هست:

دستور عمل مواجهه با غولی به نام مردم